domingo, 15 de mayo de 2011

Confesión

Hoy he confesado mi homosexualidad a mi familia. Hace años, que llevo mis parejas como amigas y ha llegado un momento que soy consciente que no existe "el momento" de decirlo, nunca hay un buen momento.

Solo hace 3 horas de mi confesión, mi madre todavía llora, y me dice que es un problema y que ya se me pasará. Antes de irme, sí, ha preguntado si hago de hombre o de mujer...se ha ido al sexo, no ha pensado en el amor, la compañía, la persona..podía preguntar mil cosas, pero no.

Y mi padre, blanco, dice yo nunca lo voy a entender, pero estás segura? le digo sí, pues con esto me vale.

Ahora mi hermano está con ellos, haciendo un poco de terapia. Él tampoco lo sabía, pero me ha alegrado oir que para él soy su hermana y no cambia nada. Confieso que me sorprende su madurez.

Sólo el tiempo hace que se acepte un poco más. Vaya día me espera mañana.

Me siento desahogada y libre, pero siento haber provocado lágrimas a mi madre.

10 comentarios:

  1. Arlette, felicidades por tu valentía. Les costará asimilarlo pero como te quieren lo haran, eso seguro. Un gran paso.

    Un abrazo!!

    ResponderEliminar
  2. Tb pasarán las lágrimas de tu madre y lo aceptará Arlette, has sido valiente compartiendo tu verdad con los que más quieres, se lo debías...
    Te envío un cálido abrazo!

    ResponderEliminar
  3. Supongo que te esperabas una reacción así, has sido muy valiente confesándolo.
    No entiendo la forma en como se comportan a veces los padres, y aquí incluyo a los míos, a mi madre especialmente, parece que lo único que les importa es que sus hijos tengan una pareja del sexo opuesto y no que sean felices y es una pena.
    Paciencia Arlette.
    Besotesssssssssss

    ResponderEliminar
  4. M'alegro que el teu germà t'hagi fet costat. Em saben greu els llàgrimes de la teva mare, però crec que has fet bé. Mantenir aquesta mentida als pares ha de ser un gran pes. Has estat molt valenta, però tens raó: el que cal és temps.
    Una abraçada!!!

    ResponderEliminar
  5. digna confesión! mucho animo...
    un besazo valiente!

    ResponderEliminar
  6. ¡Valiente!, ahora solo cabe esperar a que se adapten y cambien la imagen que habían creado de ti su niña, tranquila el amor podrá con eso y tu seguro que lo tienes a raudales, ¡vamos para regalar!
    Un besote enormeeeeee

    ResponderEliminar
  7. No pasa nada, los tiempos que corren estan a nuestro favor, ánimo, yo ya pasé por ahí y hoy el amor reina entre todos los prejuicios sociales.
    saludos

    ResponderEliminar
  8. ¿Y, quince días más tarde, cómo está la cosa?
    Un beso.

    ResponderEliminar
  9. ¿Y, quince días más tarde, cómo está la cosa?
    Un beso.

    ResponderEliminar
  10. ¿Y qué ocurrió el 16 de mayo?
    Enhorabuena, en cualquier caso.
    Un beso.

    ResponderEliminar